Druk- of Digi-taal

De doelgroep bepaalt of er als uitgever gekozen wordt voor print of digitaal. Redacties kunnen wel stellen dat men geen nieuws wil ‘vasthouden’, maar dan is er iets mis met de redactie. Een vakblad maakt zijn eigen nieuws en maakt zich niet afhankelijk van de officieel als ‘nieuws’ verklaarde feiten. Valt er weer eens een topman van de trap, dan is dat duidelijk snel en hard nieuws dat direct digitaal kan. Maar een verhaal als de goede man nog boven staat en nog niet dreigt te vallen, kan nieuws worden als de informatie tot de val al verwerkt is. Vrij weinig mensen vallen figuurlijk opeens van de trap. Daar zit meestal een aanloop in, al is het maar door degene die de laatste duw moet geven. Een wat sensationeel voorbeeld, maar de praktijk leert dat het meeste nieuws al enige tijd oud is. Niet te voorspellen maar wel in een journalistiek eerder stadium aan te duiden. Een voorbeeld uit mijn vroegere leven: de fusie tussen John de Mol en Joop van den Ende was al negen maanden in bespreking voordat het naar de pers lekte. Nou ja, lekte, een hardnekkig journalist was maanden aan het bellen en speuren. Toch nog negen maanden. Nee, dan de kredietcrisis... Die werd al een jaar van tevoren gevreesd en beschreven voordat de pleuris uitbrak. Maar bankzitters zijn trager dan hun vakbladen. Digi-taal had in de informatie van kredietcrisis niets versneld. Even los van de bonussen die digitaal op het laatste moment werden overgeboekt. Natuurlijk is er verschil tussen technische nieuwtjes die per dag verouderen of een achtergrondartikel. Natuurlijk is er verschil tussen vervelende servicerubrieken als agenda’s en personalia en een analyserend artikel. Digtaal heeft zijn functie. Maar een journalist die denkt in print ‘nieuws vast te houden’, kan maar beter niet voor een vakblad werken. Die is te afwachtend in elke taal.

The message is the medium

‘Van weekritme naar feed, van magazineredactie naar nieuwsredactie.’ Dat is de toekomst van de vakbladen vonden deelnemers aan een NVJ-debat over vakbladen en journalistiek. ‘Uiteindelijk zal alle content online moeten. Nieuws vasthouden? Dat is niet meer van deze tijd.’ Het journaille was het er wel over eens dat print niet zal verdwijnen. ‘Een blad doet het nog altijd beter ‘in bad, in bed en op de wc’.
Waarmee de journalisten de functie van een vakblad als huishoudpapier zwaar onderschatten. Een vakblad in print is namelijk meer dan alleen informatie: het is een clubblad.
Het is een onderschatting te denken dat mensen alleen maar als privépersoon vatbaar zijn voor emoties. Luister maar eens naar de gesprekken over de keuze van een leaseauto. Het is een onderschatting te denken dat dosering, toon en muziek van de informatie er niet toe doen in het werk. Natuurlijk zal er verschil in beleving zijn tussen het stereotype van de computernerd, en de manager die in een mooi vakblad eens rustig wil lezen. Niet in bed, bad of wc, maar gewoon op zijn werk, aan zijn mooi gepolitoerde tafel. En na lezing mee in de tas. Een gedrukt vakblad wordt als persoonlijk ervaren, wordt direct na ontvangst door iedereen tegelijk ervaren en de lezers weten dat. ‘Heb je de nieuwe ... al gelezen?’
Adverteerders betalen nog steeds meer, op voorhand, handje contantje, in print. Clikadvertenties worden per contact in centen betaald. De advertenties worden in print beter bekeken, zijn kwalitatief mooier en lenen zich veel beter voor sfeervolle themareclame.
Typische actiereclames kunnen heel goed via het beeldscherm gecommuniceerd kunnen worden, omdat reageren op een actie ideaal werkt bij clickads. Dus de doelgroep bepaalt het medium, zowel de lezer als de adverteerder. Dus zeker niet redactie of het nieuws. Die moeten zich aanpassen aan de mediumkeuze als het gaat om een goed vakblad.