Druk- of Digi-taal

De doelgroep bepaalt of er als uitgever gekozen wordt voor print of digitaal. Redacties kunnen wel stellen dat men geen nieuws wil ‘vasthouden’, maar dan is er iets mis met de redactie. Een vakblad maakt zijn eigen nieuws en maakt zich niet afhankelijk van de officieel als ‘nieuws’ verklaarde feiten. Valt er weer eens een topman van de trap, dan is dat duidelijk snel en hard nieuws dat direct digitaal kan. Maar een verhaal als de goede man nog boven staat en nog niet dreigt te vallen, kan nieuws worden als de informatie tot de val al verwerkt is. Vrij weinig mensen vallen figuurlijk opeens van de trap. Daar zit meestal een aanloop in, al is het maar door degene die de laatste duw moet geven. Een wat sensationeel voorbeeld, maar de praktijk leert dat het meeste nieuws al enige tijd oud is. Niet te voorspellen maar wel in een journalistiek eerder stadium aan te duiden. Een voorbeeld uit mijn vroegere leven: de fusie tussen John de Mol en Joop van den Ende was al negen maanden in bespreking voordat het naar de pers lekte. Nou ja, lekte, een hardnekkig journalist was maanden aan het bellen en speuren. Toch nog negen maanden. Nee, dan de kredietcrisis... Die werd al een jaar van tevoren gevreesd en beschreven voordat de pleuris uitbrak. Maar bankzitters zijn trager dan hun vakbladen. Digi-taal had in de informatie van kredietcrisis niets versneld. Even los van de bonussen die digitaal op het laatste moment werden overgeboekt. Natuurlijk is er verschil tussen technische nieuwtjes die per dag verouderen of een achtergrondartikel. Natuurlijk is er verschil tussen vervelende servicerubrieken als agenda’s en personalia en een analyserend artikel. Digtaal heeft zijn functie. Maar een journalist die denkt in print ‘nieuws vast te houden’, kan maar beter niet voor een vakblad werken. Die is te afwachtend in elke taal.